Nathalie is van kinds af aan gepest met haar uiterlijk. Ze was altijd groter en zwaarder dan de andere kinderen. Ze was naïef en cijferde haarzelf weg om anderen te helpen. “Ik deed meestal of het me niets deed allemaal, maar thuis op mijn kamer was ik een heel klein meisje.”
4 jaar geleden besloot Nathalie dat het tijd werd voor haarzelf. Ze heeft een maagverkleining ondergaan en verloor sinds die operatie 50 kilo. Ze is er nog steeds niet, maar is op weg. Het is niet alleen het fysieke stuk, maar ook mentaal is er een strijd waar je doorheen moet. Nog steeds is haar geest in het lichaam van ‘toen’. “Van alle wensen die ik had voor mijn 30e is nog niets uitgekomen, maar dat gaat nu veranderen.”
Ze is trots op wat ze nu al heeft bereikt. Trots op het sterke, maar ook geknakte meisje en omarmt haar lichaam zoals het is. Niet alles is mooi, als je veel afvalt hou je nu eenmaal vel over en operaties worden niet vergoed als er geen medische noodzaak is.
Zelf verwoordt Nathalie het als volgt: “Door mijn gewicht ben ik van binnen altijd erg onzeker geweest. Geen enkele foto van mezelf vond ik mooi, dus verdween ik naar de achtergrond. Ik cijferde mezelf letterlijk weg. Na een grote stap te hebben gezet om gewicht te verliezen zag ik vaak alleen maar de lelijke dingen van mijn lichaam. Alleen gewichtsverlies hielp niet om zekerder te worden en om te weten wie ik ben en wat ik uitstraal. 3 jaar terug ben ik meer aan mezelf gaan denken en heb ik mijn lichaam meer omarmt. Natuurlijk blijven er momenten waarbij ik onzeker ben, maar door de foto’s die gemaakt zijn kan ik zelfs mijn mindere kanten omarmen en ben ik trots op wie ik ben. Mijn levensmotto is daarom ook geworden “Wes dysels der binne genôch oaren”.