Susan is heeft al sinds haar jeugd te kampen met (zware) depressies. Niet iets waar ze wat aan kan doen, er is iets in haar hersenen wat dit veroorzaakt. Ze heeft een aantal therapieën gevolgd en binnenkort start de laatste. Zo kan ze er mee leren omgaan, weggaan doet het nooit.
Als gevolg van haar depressies heeft ze zichzelf gesneden. De littekens zijn nog duidelijk zichtbaar op armen en bovenbenen. ze verstopt ze niet, ze maken deel uit van haar leven. “Het kan me niets schelen wat anderen er van denken, al is het wel vervelend.” Vervelend omdat mensen je aankijken of beoordelen. Vervelend als je geen stageplek kunt vinden. Ze doet de opleiding tot drama artiest en hoopt later werk te vinden als actrice in films.
Susan danst; vroeger ballet, daarna moderne dansen en nu weer ballet. Een blessure houdt haar nu even aan de kant, maar dat is slechts tijdelijk.
Ze is jong, maar heeft al het nodige achter de kiezen. Haar ouders zijn gescheiden, met haar vader heeft ze geen contact meer. Haar moeder kreeg in 2012 genetische borstkanker in beide borsten. Als gevolg daarvan werden haar borsten en eierstokken verwijderd. Dat was een heftige tijd. De depressies drukken een stempel op haar leven. Desondanks is ze sterk en dapper. Schoonheid doet haar niet zo veel. Soms maakt ze zich uitbundig op ’s avonds, maar poetst het er net zo snel weer af omdat ze op bed gaat. Een beetje mascara en lippenstift, dat is het wel.
Susan zelf zegt het als volgt: “Het is een soort routine geworden, bij elke sollicitatie gesprek en bij elke mail voor stage. ‘Ik moet u trouwens wel informeren dat ik littekens heb.’ Zelf zie ik ze vaak niet eens meer. Het is een deel van mij en dat zal ook zo blijven. Ik hou er van om te inspireren. Mensen te inspireren in het doen wat ze leuk vinden en dit te blijven doen. En ook om geïnspireerd te worden. Wat andere mensen ook zeggen.“